ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Georgian » Entry by zurab abashidze


Source text in English

Translation by zurab abashidze (#23261)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
საუკუნის პრობლემა, ყოველ შემთხვევაში, განვითარებულ სამყაროში, ის გახლავთ, რომ ადამიანები ესწრაფვიან სიჩუმეს, რომელსაც ვერ აგნებენ. ტრანსპორტის ხმაური, ტელეფონების უწყვეტი სიგნალები, ციფრული განცხადებები ავტობუსებსა და მატარებლებში, ტელევიზორების ყაყანი, რომელიც ცარიელ ოთახებშიც კი ჩართულია, -დაუსრულებლად გვაწუხებს და ყურადღებას გვიფანტავს. ადამიანთა მოდგმა იტანჯება ხმაურისგან და საპირისპირო მდგომარეობისკენ მიილტვის, - უდაბურ ადგილებში, უკიდეგანო ოკეანეში ან რომელიმე ადგილას, სადაც სიმშვიდესა და კონცენტრირების შესაძლებლობას პოვებს. როგორც ისტორიის პროფესორი ალან კორბინი სორბონაში განმარტოებით წერს, და ნორვეგიელი მკვლევარი ერლინგ კაგე თავის მოგონებებში აღნიშნავს, ხმაურისგან გარიდებას ორივე, ანტარკტიდაში ცდილობდა.
არადა, როგორც წიგნში „სიჩუმის ისტორია“ მისტერ კორბინი აღნიშნავს, შესაძლოა, ახლა სულაც არ არის მეტი ხმაური, ვიდრე ოდესმე ყოფილა. პნევმატური საბურავების გაჩენამდე, ქალაქის ქუჩებს ლითონის ბორბლების ჭახანი და კვაფენილზე ცხენის ფლოქვების ხმა აყრუებდა. სანამ საკუთარი ნებით მობილური ტელეფონებით განმარტოებას დავიწყებდით, ჩვენს საუბარში ავტობუსებისა და მატარებლების სიგნალები იჭრებოდა. გაზეთების დამტარებლები უხმოდ კი არ ეზიდებოდნენ საკუთარი საქონლის დასტებს, არამედ მაღალ ხმაზე გაჰყვიროდნენ, ისევე, როგორც ალუბლის, იებისა თუ ახალი თევზის გამყიდველები. თეატრი და ოპერა აღტაცების ან გაკიცხვის შეძახილებით ივსებოდა. სოფლადაც კი, გლეხები მძიმე სამუშაოს შესრულებისას მღეროდნენ. ახლა ისინი აღარ მღერიან.
ასე და ამგვარად, შეიცვალა არა იმდენად ხმაურის დონე, რომელსაც წინა საუკუნეებშიც უჩიოდნენ, არამედ ყურადღების გაფანტვის მასშტაბი, რომელიც სიჩუმისთვის განკუთვნილ სივრცეს იკავებს. ეს ახალ პარადოქსს წარმოშობს, რადგან, როცა ხმაური იპყრობს ამ სივრცეს - დაბურული ტყის სიღრმეებს, უკიდეგანო უდაბნოს, უეცრად დაცარიელებულ ოთახს, - ეს ხშირად, უფრო მეტად გვაღიზიანებს, ვიდრე გვსიამოვნებს. უეცარი შფოთვა გვიპყრობს: ყური ინსტინქტურად ექაჩება რაღაცას - ხანძრის ჩაქრობის შიშინი იქნება ეს, ჩიტების ჭიკჭიკი თუ ფოთლების შრიალი, - რომელიც ამოუცნობი სიცარიელისგან გვიხსნის. ადამიანებს სიჩუმე სწყურიათ, მაგრამ არა - სრული სიჩუმე.


Discuss this entry