Vroeger waren de winters in Engeland altijd koud. Wij, vooral mijn ouders, brachten deze door met kijken naar worstelen. Als ze op zaterdagmiddagen op hun zwart-wittelevisie naar worstelen keken, kwam er voor even wat leven en kleur in hun voor de rest kleurloze bestaan. Hun werkoveralls waren versleten, de deken over de bank -jarenlang dezelfde- was versleten, hun herinneringen aan wie ze waren geweest voordat ze naar Engeland waren gekomen, begonnen ook tekenen van slijtage te vertonen. Mijn ouders, hun hele generatie, sleten de beste jaren van hun leven zwoegend in de tredmolen die fabriek heet en werden nog slecht betaald ook. Een leven van eentonig werk, misvormde ruggengraten, chronische artritis, kapotte handen. Ze beten op hun lippen en verdroegen de pijn. Wat moesten ze anders? In hun hoofd probeerde ze de knop om te zetten, de kleinerende opmerkingen van andere arbeiders te negeren, zich niets aan te trekken van het holle geknetter van ploegbazen en zich geen zorgen te maken als Indiase vrouwen ervanlangs kregen van hun man. Verdraag de pijn, hielden ze zichzelf voor, leer omgaan met de pijn; de stekende pijn in de armen, de versleten heupgewichten, de falende rug van het jarenlang over naaimachines buigen, de eeltige knokkels van het wassen op de hand, de haperende knieën van het boenen van de keukenvloer met de gebruikte onderbroek van hun man.

Als mijn ouders op die zaterdagmiddagen naar worstelen gingen kijken onder het genot van een kopje cardamonthee met sloten melk dan wilden ze worden vermaakt, eens lekker lachen. Maar ze wilden ook dat de goeierik van de slechterik won, al was het maar voor één keer. Ze wilden dat die patserige, schreeuwende bullebak zijn verdiende loon zou krijgen. Ze deden een schietgebedje voor de goeierik, die daar op het canvas lag, gevangen in een dubbele-vingergreep of kronkelend naar zijn nieren grijpend, dat hij maar niet op zou geven. Kon hij het nog maar iets langer uithouden, de pijn verdragen, tot het einde volhouden. Als hij die dingen maar deed dan bestond de kans (het was tenslotte worstelen) dat hij zou winnen. 'Winnen' is echter een groot woord. De winnaar was altijd uitgeput en nauwelijks in staat om naar de menigte te zwaaien. Hij had het overleefd, dàt was de overwinning.