Тема на денешницата, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишината, но не може да ја најдат. Сообраќајната бучава, непрестајното титкање на телефоните, дигиталните соопштенија во автобусите и возовите, телевизорите што трештат дури и во празните канцеларии – сето ова е едно бесконечно измачување и одвлекување на вниманието. Човековиот род се заморува себеси со врева, а копнее по спротивното, барајќи го во дивината, на морската шир или во некое засолниште посветено на спокојот и концентрацијата. Алeн Корбин, професор по историја, пишува од своето прибежиште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, за своите сеќавањата од пустелијата на Антарктикот, каде што и двајцата се обиделe да избегаат.

А сепак, како што г-н Корбин укажува во неговата „Историја на тишината“, денес веројатно нема повеќе врева отколку што имало некогаш. Пред да се појават пневматиците, градските улици биле исполнети со заглушувачкиот ѕвекот на тркалата со метални обрачи и на потковиците по калдрмата. Пред луѓето доброволно да се изолираат на мобилните телефони, автобусите и возовите ечеле од муабети. Продавачите на весници не ја оставале робата да стои немо на купче, туку ја рекламирале на цел глас, исто како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта биле хаос од извици на одобрување и негодување. Дури и на село, селаните пееле додека аргатувале. Не пеат денес.

Она што се променило не е нивото на вревата, на кое се жалеле и во претходните векови, туку нивото на одвлекување на вниманието, што го пополнува местото кое тишината би можела да го окупира. Таму демне другиот парадокс, бидејќи кога окупира – во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во ненадејно испразнетата соба – честопати се доживува како вознемирувачка наместо пријатна. Се вовлекува стравот, увото инстиктивно се врзува за нешто, без разлика дали станува збор за кркањето на огнот, писокот на птицата или шушкањето на лисјата, што ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не баш толку.